Jolka, Jolka, pamiętasz lato ze snu,
Gdy pisałaś: "tak mi źle,
Urwij się choćby zaraz coś ze mną zrób,
Nie zostawiaj tu samej, o nie".

Żebrząc wciąż o benzynę, Gnałem przez noc,
Silnik rzęził ostatkiem sił,
Aby być znowu w Tobie, śmiać się i kląć,
Wszystko było tak proste w te dni.

Dziecko spało za ścianą, czujne jak ptak,
Niechaj Bóg wyprostuje mu sny!
Powiedziałaś, że nigdy, że nigdy aż tak
słodkie były, jak krew Twoje łzy.

Emigrowałem z objęć Twych nad ranem,
Dzień mnie wyganiał, nocą znów wracałem.
Dane nam było słońca zaćmienie
Następne będzie może za sto lat.

Plażą szły zakonnice, a słońce w dół
Wciąż spadało nie mogąc spaść.
Mąż tam w świece za funtem odkładał funt
Na Toyotę przepiękną aż strach.
Mąż twój wielbił porządek i pełne szkło
narzeczoną miał kiedyś jak sen.
Z autobusem Arabów zdradziła go
Nigdy nie był już sobą o nie!

Emigrowałem...

C G a
C G a
C G a
C G F

.
.
.
.

.
.
.
.

d F C d F C
d F C d F G
d F C d F C
d F C d F G