Nic nie mam.
Zdmuchnęła mnie ta jesień całkiem.
Nawet nie wiem
Jak tam sprawy za lasem.
Rano wstaję, poemat chwalę,
Biorę się za słowo jak za chleb.

Rzeczywiście tak jak księżyc,
Ludzie znają mnie tylko z jednej,
Jesiennej strony.

Nic nie mam.
Tylko z daszkiem nieba zamyślony kaszkiet.
Nie zważam
Na mody byle jakie.
Piszę wyłącznie, piszę wyłącznie
Uczuć starym drapakiem.

Rzeczywiście tak jak księżyc...