Gdy jutro skoro świt
pod mur postawią mnie,
jeszcze ostatni raz,
za zdrowie wódkę wypić chcę
i przepaskę z oczu zdjąć,
aby w nieba spojrzeć gładź
i wspomnieć jeszcze raz
twą ukochaną twarz.
 - - -
I wspomnieć jeszcze raz twą twarz.

Gdy jutro skoro świt
zawita do mnie ksiądz,
niech wie, że nie spieszno mi
do obiecanych rajskich łąk,
że żyłem, jak Bóg dał
i niech dopełni się mój czas,
a com nawarzył - sam
wypiję, aż do dna.
 - - -
A com nawarzył wypiję aż do dna.

Gdy jutro skoro świt
porucznik powie: pal!
szkoda będzie mi tych chwil,
gdym był z dala od twych warg.
Jeszcze słońcu powiem: cześć,
a potem zacznie mi być żal,
że odtąd sama musisz iść,
kochana, przez ten świat.
 - - -
Że odtąd sama musisz iść przez świat.

Gdy jutro skoro świt
bieliznę pójdziesz prać
i siano stawiać w stóg –
ja pod ścianą będę stać.
Więc w ogień dorzuć drew
i smutek w sobie skryj,
proszę, pamiętaj mnie,
pamiętaj mnie i żyj.
 - - -
Proszę pamiętaj mnie i żyj.